Doğumla birlikte başlayan bireyin varlığını sürdürebilmesini sağlayan çevreye bağımlılık durumu, büyümeyle birlikte yavaş yavaş azalmaktadır.  Çocuk büyüdükçe çevresi, bireysel hareket etmesini ve yaşına uygun görevleri tek başına yapmasını destekler. Bazı çocuklar gelişim sürecinde ebeveynlerinin güvensizliği ve aşırı endişeli yaklaşımları nedeniyle özerk davranma, karar alma süreçlerinde yeteri kadar destek göremez. Bu ailelerde çocuğun bağımlı davranışları pekiştirilir. Bu çocuklar bağımsız davranışlar sergilediklerinde rahatsızlık hissederler. Anne veya bakan kişi ile çocuk ilişkisinde çocuğun suçlu hissetmesine neden olan iletişim biçimleri varsa bağımlı kişilik özelliklerinin gelişimini etkiler.  Bağımlı kişilik bozukluğu olan bireyler özerk davranma konusunda sınırlı deneyimleri nedeniyle karar alma, sorumluluk alma gibi konularda oldukça tereddütlü davranırlar, kendilerinden şüphe ederler. Karar verme durumlarında ve sorumluluk alma konularında çevresindeki insanlardan güvence ve onay ararlar.  Sosyal yaşam, ev hayatı ve iş yaşamı gibi konularda eş, anne veya yakınlarının fikirleri kendisininkilerden önceliklidir.  Çevresindekileri memnun etmek, kendi yaşamıyla ilgili sorumluluklar için onay beklemek bir yandan kendilerini pasif hissetmelerine neden olurken diğer yandan da yaşanacak olumsuzlukların sebebini kendi dışındaki nedenlere dayandırmalarına sebep olur. Bu şekilde dışardan gelecek eleştirilere de bariyer oluşturmuş olurlar.  İlgi, onay beklentileri ve yalnız kalma korkuları oldukça yoğundur ki bunu insanları memnun etmeye çabalayarak önlemeye çalışırlar. Kendilerine karşı gösterilen olumsuz davranışlara fazlasıyla tahammül etmeye çalışırlar. Bağımlı kişilik örgütlenmesi olan bireyler çoğunlukla, depresyon, kaygı bozuklukları veya aile içi sorunlarla yardım almak için başvururlar. Psikolojik yardım sürecinin merkezinde terapi vardır.  Psikoterapi de kişinin özgüveni geliştirmeye, duygularını tanımlamaya ve bağımlı davranışlar üzerinde çalışmaya yöneliktir.